بی بصیرتان نخوانند...

  

بی‌بصیرتان نخوانند!

 

 

هنوز داغ کشتار شیعیان یمن بر دلمان سنگینی می‌کرد که توهین به امام راحل، آن‌هم به دست برخی مدعیان پیروی از خط امام در دانشگاه‌ها، دلمان را آتش زد.خبر اهانت به مقدسات در روز عاشورا و سردادن سوت و کف و سنگ‌باران نمازگزاران، قرار را از کفمان ربود و ما را عزادار کرد. بصیرت که نباشد بصر هم دردی را دوا نمی‌کند و آدمی را در روز روشن به بیراهه می‌کشاند. قبیله بی‌بصیرت سرنوشتی جز ضلالت و سرگردانی ندارد و فرجام این قبیله شمشیر کشیدن به روی امام و مولاست. حسین بن علی (ع) را قومی بی‌بصرت به شهادت رساندند که به ظاهر خود را مسلمان و مؤمن می‌دیدند و ادعای مسلمانی‌شان گوش فلک را کر کرده بود، همین روزها بود که دلمان از دست خواص بی‌بصیرت خون شد، امّا چیزی که دلمان را قرص کرد، قبیله ماست که هنوز رو به قبله امامشان نماز می‌خوانند. می‌دانیم که این انقلاب مستحکم‌تر از آن است که چند شعار و کناره‌گیری چند تن از خواص بی‌بصیرت به آن ضربه بزند، همین اتفاقات هم توفیق الهی بود برای جماعتی که در بین اعتقاداتشان قلقلکی خورده بود تا سره را از ناسره تشخیص بدهند، امّا هر چه باشد باوجود این همه رویش، دلمان برای این ریزش‌ها سخت می‌گیرد و می‌سوزد. خرداد ماه هر سال تا قبل از به پا شدن فتنه سبز اموی دلمان تنها داغدار رحلت پیر خمینی بود که هر جا که دلگیر می شدیم نگاه به عکسهایش آرام بخش دردها و مرهم زخم‌هایمان در این روزگار هزار رنگ بود ولی بعد از آن داغ‌های بسیاری به دلمان نشست، داغ توهین به امام راحلمان (ره)، داغ سر بریدن ایمان جوانانمان در آتش فتنه‌ی جماعتی منافق، داغ ندای این عمار...داغ بغضهای نماز جمعه 29/خرداد آن سال... .

 

 

22 بهمن، بساط فتنه جمع شد؛ مراقب فتنه‌های آینه باشیم، از هر نوع و شکل و رنگی! مؤمن که از یک سوراخ دو بار گزیده نمی‌شود. امّا دشمن از همان سوراخ و شاید از منطقه دیگری دوباره وارد شود با همه ابزار و آلات رسانه‌ای‌اش. رصد شیوه‌های دشمن، وظیفه همیشگی همه ماست. اتفاقی که در 22 بهمن هفت سال پیش اتفاق افتاد، از آن اتفاق‌هایی بود که شاید فقط هر سی سال یک‌بار انتظارش را می‌توانی داشته باشی. اتفاقی که بار دیگر روح بیداری را در کالبد امت اسلامی دمید و به همه دنیا نشان داد که خمینی و امتش هنوز زنده‌اند.

#فرزند_محرمم